Španija

First topic message reminder :





Španija (España) je jugozapadna evropska država, graniči se sa Portugalom na zapadu i Francuskom i Andorom na severoistoku. Izlazi na Sredozemno more na jugu i istoku i Atlantski okean na severu i severozapadu, evropski deo Gibraltara graniči s Španijom. Glavni grad je Madrid. U sastavu Španije se takođe nalaze i dva arhipelaga: Balearska ostrva u Sredozemnom moru i Kanarska ostrva u Atlantskom okeanu. Seuta i Melilja (dve enklave na severu afričkog kontinenta sa statusom autonomnih gradova), kao i Livija (enklava u francuskim Pirinejima), takođe pripadaju španskoj državi.
Španija je članica Ujedinjenih nacija, Evropske unije i NATO saveza.
Iberijsko poluostrvo naseljeno je u paleolitu. Na ostrvu su pronađeni ostaci Neandertalaca stari oko 140.000 godina. U pećinama (Altamira, Kastiljo, Pindal) prastanovnici Španije su ostavili crteže koji spadaju među najstarije umetničke vrednosti na svetu (stari oko 25.000 godina).
Oko 3000. p. n. e. naseljavaju se Iberi i Liguri, a verovatno i Baski. Oko 1.100. godine p. n. e. na Iberijsko poluostrvo dolaze Feničani, a oko 100 godina kasnije i Kelti koji se postepeno mešaju sa Iberima i tako nastaju Keliberi. Kroz nekoliko vekova mirno su se razvijali.
Oko 600. p. n. e. dolaze Grci sa istoka i Kartaginjani sa juga. Smatra se da su Kartaginjani dali ime Španiji (Hi-shphanim - zemlja zečeva). Kada je Rimsko carstvo porazilo Kartaginu 201.godine p. n. e., Iberijsko poluostrvo dolazi pod rimsku vlast, koja će trajati narednih 600 godina. Rimljani su izgradili mnogo gradova, mrežu saobraćajnica, unapredili poljoprivredu i rudarstvo.
Oko 400. godine sa severa prodiru germanska plemena. Svevi zauzimaju Galiciju, Alani prodiru još južnije, a Vandali osvajaju dolinu Gvadalikvira, odnosno Andaluziju. Najznačajnije germansko pleme bili su Vizigoti (zapadni Goti), koji potiskuju ostale narode i zauzimaju celo poluostrvo, osnivaju vizigotsko kraljevstvo, uvode zakonodavstvo i hrišćanstvo, te vladaju ovim prostorom od V do VIII veka.
Godine 711. Mavri pobeđuju u bici kod Gvadalete i relativno brzo zauzimaju skoro celo poluostrvo, gde se zadržavaju sve do 1492. godine. Oni su ostavili najviše tragova na ovom prostoru Pirinejskog poluostrva. Uneli su mnogo novina u graditeljstvu, poljoprivredi, zanatstvu, trgovini, umetnosti i nauci, i ostavili izuzetno umetničko bogatstvo, posebno u južnoj Španiji. Hrišćani su se vekovima borili za oslobođenje od islama, taj rat se nazivao rekonkista (reconquista), a smatra se da je odlučujuća bitka bila 1212. godine kod Las Navas de Talosa, gde je udružena vojska Kastilje, Leona, Aragonije i Portugala nanela težak poraz Arapima. Kroz rekonkistu zajedničke interese nalaze crkva i plemstvo, koje se kroz rat bogati. Na drugoj strani su kralj i građanstvo, te neslaganja između dva tabora i stalne dinastičke borbe između Kastilje i Aragona slabi unutrašnju snagu. Uz jačanje uticaja crkve dolazi i inkvizicija (1480.), a rekonkista jenjava, pa Arapi u granadskom emiratu privredno i politički jačaju i održavaju se sve do kraja XV veka.
Krajem XV veka prilike se menjaju. Sve više se uviđa značaj novih otkrića i osvajanja, posebno preko uspeha Portugala, te dolazi do ujedinjenja Aragona i Kastilje ženidbom Ferdinanda, kralja Aragonije, naslednicom kastiljskog prestola, Izabelom Katoličkom. Tako ujedinjeni 1492. godine konačno proteruju Arape i sa granadskog emirata. Iste godine Kristifor Kolumbo za račun Španije otkriva nove prostore, počinju velika Huan Karlos Igeografska otkrića, a time i novo razdoblje u istoriji ove države i čitavog sveta. Za veoma kratko vreme Španija postaje vodeća kolonijalna sila sveta. Godine 1504. Španija pripaja Napuljsku kraljevinu, te jača njen pomorski uticaj u Sredozemlju. Na španski presto dolaze Habzburgovci - Karlo I od Španije (1516-1556), koji je španski kralj i nemački car. Međutim, ubrzo dolazi do slabljenja i raspadanja španske imperije, a već 1581. godine otcepljuju se nizozemske provincije. Iste godine Filip II od Španije dolazi na portugalski presto i počinje da priprema mornaricu i vojsku za invaziju Engleske. Odlučujuća bitka bila je 1588. godine, Španija je pretrpela težak poraz i time izgubila pomorski i politički primat. Dalje se nastavilo nazadovanje, te je u tridesetogodišnjem ratu uništena španska flota u pomorskoj bici sa Holanđanima 1639. godine. Španiju potresa i ustanak u Kataloniji, dok 1640. Portugal stiče nezavisnost, a 1648. godine i Holandija. Godine 1659. Španija je izgubila rat sa Francuskom. Od 1701. do 1714. godine vodio se rat za špansko nasleđe i Španija gubi mnoge posede u Evropi, a uz to 1704. godine Englezi su zauzeli Gibraltar.
Početkom 19. veka Španiju je okupirao Napoleon, a od 1814. ona je ponovo kraljevina, kada na vlast dolazi dinastija Burbonaca.
Do kraja 19. veka Španija je izgubila skoro sve kolonije u karipskom i azijsko-pacifičkom regionu, uključujući Kubu, Portoriko, Filipine i Guam, koje je predala Sjedinjenim Državama nakon Špansko-američkog rata 1898. 1899. Španija je prodala Nemačkoj preostale posede na Pacifiku.
Godine 1923. vlast preuzima general Migel Primo de Rivera i kao diktator vlada do 1930. godine. Diktatura se okončala uspostavljanjem Druge španske republike. Republika je dala političku autonomiju Baskiji, Kataloniji i Galiciji, a ženama pravo glasa.
Vojnom pobunom generala Franka 1936. godine u Španiji započinje Španski građanski rat, koji se, uz pomoć Italije i Nemačke, završava 1939. godine pobedom fašističkih snaga. Do smrti 1975. Franko vlada diktatorski posle čega Španija ponovo postaje kraljevina, ali parlamentarna, a na presto je došao Huan Karlos I, mada vrhovnu vlast ima kongres. U državi je sprovedena federalizacija i demokratizacija, a sve veći značaj ima strani kapital, naročito američki i nemački. Međutim, i dalje su prisutni pokreti za osamostaljivanje pojedinih delova Španije, posebno u Baskiji i Kataloniji. Vekovni uticaj feudalnog staleža i crkve prouzrokovao je zaostajanje, a tek u novije vreme, uz značajne reforme, ulaganje domaćeg i stranog kapitala dolazi do bržeg razvoja Španije što se naročito uviđa nakon njenog ulaska u Evropsku uniju.Madrid je 2004. bio meta terorista i tada je poginulo 192 ljudi.

Geografija

Španija se nalazi u umerenoj zoni, između 36°00'40" i 43°47'24" severne geografske širine, i između 7°00'29" istočne i 5°36'40" zapadne geografske dužine.

Reljef

Najstariji deo Španije, 600-800 metara visoka visoravan Mezeta, sastavljena je od pretkambrijskog i paleozojskog kristaličnog kamenja i starih kamenaca. Na severu je okružena mladim nabranim Kantabrijskim gorjem i Pirinejima (Pico de Aneto, 3404m), a na jugu Andaluzijskim gorjem ili Betijskim Kordiljerima, koji su građeni od mezozojskih i tercijarnih naslaga. Andaluzijsko gorje sastoji se od nekoliko masiva, koji se pružaju paralelno s obalom Sredozemnog mora; centralni deo Sijera Nevade (Sierra Nevada) s najvišim vrhom Španije (Mulhacu, 3481m). Između južnog ruba Mezete odnosno Sijera Morene (Sierra Morene) i Andaluzijskog gorja nalazi se velika Andaluzijska tektonska depresija. Na severoistočnom rubu Mezete pruža se Ibersko gorje, građeno od krednih i jurskih naslaga, a između Iberskog gorja, Pirineja i Kantabrijskog gorja depresija reke Ebro (Hragonska kotlina). S visoravni Mezete izdižu se planinski masivi Sijera de Gata (Sierra de Gata), Sijera de Gredos (Sierra de Gredos) i Sijera de Gvadarama (Sierra de Guadarrama), koji su nastali rasedanjem u tercijaru. Obala je uglavnom strma i nerazuđena. Dobro je razuđena samo obala Galicije i severozapadne Španije sa mnoštvom zaliva karakterističnog oblika.Klima
Španija se nalazi u umerenom pojasu, njen neujednačen reljef utiče na veliku klimatsku raznovrsnost. Često se za klimu Španije kaže da je sredozemna (mediteranska). Međutim, to je samo donekle tačno jer samo priobalno područje istoka, jugoistoka i juga Španije ima sredozemnu klimu. Po geografskoj širini najveći deo Španije bi trebao imati sredozemnu klimu, ali neke druge prirodne karakteristike stvaraju drugačije uslove. Na izmene klime prevashodno utiče viši reljef, odnosno viša nadmorska visina, pa dolazi i do vertikalne klimatske zonalnosti. Uz to, planine se uglavnom izdižu uz rub države, odnosno poluostrva, pa su značajna prepreka širenju klimatskih uticaja sa okolnih prostora. Zbog toga središnji deo Španije - Mezeta, ima znatno drugačiju klimu od one koja bi odgovarala geografskoj širini tog prostora, odnosno u značajnoj meri je kontinentalna. Na istoku i jugu Španije gde preovlađuje sredozemna klima (često se navodi i kao suptropska) srednje mesečne temerature tokom godine kreću se od 13°C do 25°C, a izluči se od 350 - 500 mm padavina. Za ovo područje karakteristično je dugo, toplo, suvo i sunčano leto, kada maksimalne temperature dostignu i 48°C. Sredozemna obala Španije ima najveći broj sunčanih sati u Evropi. Na svim primorjima zime su ugodne, a na jugu i tople. Severozapad Španije, odnosno atlantska obala, koja izlazi i na Biskajski zaliv, ima svežiju klimu, pa se temperature kreću od 8-20°C. Sa Biskajskog zaliva prema poluostrvu kreću se vlažne mase, te se na planinskim padinama izluči najviše padavina, odnosno na ovom prostoru 900-2000 mm. Zbog blage okeanske klime i dosta parijeka Gvadalkivir, Seviljadavina, čitavo područje je pod relativno bujnom i zelenom vegetacijom, pa se ova regija često naziva i Zelena obala (Costa Verde). Unutrašnju Španiju, sa kontinentalnom klimom karakterišu srednje mesečne temperature od 3-23°C, mada tokom zime temperature često budu negativne. U ovoj regiji prosečno godišnje izluči se ispod 500mm padavina, a na nekim sektorima i ispod 300. Istočni obod ove regije poprima neke karakteristike mediteranske klime, dok se severozapadni rub približava okeanskoj.

Hidrografija

Može se reći da osnovu hidrografske mreže Španije čini pet reka: Gvadalkivir, Gvadijana, Taho (Težo u Portugalu) i Duero, koje pripadaju slivu Atlantskog okeana i Ebro - pritoka Sredozemnog mora. Reke na severozapadu Španije imaju više vode, kraći tok, relativno veliki pad, a njihova estuarska ili rijaska ušća pogoduju razvoju vodenog saobraćaja. Reke koje se spuštaju sa visokih planina (Pirineja, Betijskih kordiljera, Kastiljanskog gorja i dr.) imaju velike padove i značajan hidroenergetski potencijal. U krečnjačkim terenima reke su najčešće formirale kanjone ili klisure, strme odseke (kveste) a tu su i vodopadi i brzaci.

Flora i fauna

Španija ima malo šuma (oko 15%), a uz to retke su prave šume. Prave šume ostale su samo na nekim višim delovima planina. Na Mezeti nema šuma, a najveće šumske površine, ali i travno-livadske, očuvane su na severozapadu Španije. U unutrašnjosti Španije osnovu prirodnog pejsaža čine kserofitne zajednice. Šikaru (matorral), uglavnom teško prohodnu sačinjavaju grmovi jasena, lovora, ruzmarina i divlje masline, a na lošem zemljištu raste i slaba trava. U tim uslovima uspevaju lekovite trave, najčešće lavanda, kadulja i majčina dušica. Prostori koji su obrasli majčinom dušicom nazivaju se tomilares (tomillares). U proleće kad šikara i površine pod lekovitim travama ozelene privlače šarenilom boja i aromatičnim mirisima, stignu i brojni leptiri i ptice. Leti je znatno drugačije, jer uz stalno vedro nebo i vrelo sunce, vegetacija uglavnom požuti, a u prvi plan dolaze ogoljeni kameni blokovi (sipari). Jugoistočni deo Mezete, u takvim uslovima, ima oskudnu stepsku vegetaciju. Sredozemnu obalu karakteriše florna raznolikost, koja je uglavnom proizvod ljudskog rada, odnosno radi se o kultivisanim biljnim vrstama (agrumi, masline, vinova loza, povrće, čak i palme i dr.). U sredozemnim klimatsko-vegetacionim uslovima živi mediteranska fauna, koju karakteriše veliki broj gmizavaca, insekata i ptica, dok su se krupnije životinje održale uglavnom u planinskim predelima.
Španija je velika zemlja, cetvrta po veličini u Evropi. Pripadaju joj i Balearska ostrva u Sredozemnom moru, Kanarska ostrva a Atlantskom okeanu, kao i dva mala poseda u Maroku - Seuta i Melilja.

Turističko-geografske regije


Alkazar, nekada kraljevski dvorac, je podignut na strmoj koja se diže iznad grada Segovije
1. Kosta Brava i Kosta Dorada
2. Kosta del Azar
3. Kosta Blanka
4. Kosta del Sol
5. Kosta de la Luz i Andaluzija
6. Balearska ostrva
7. Kanarska ostrva
8. Kantabrijsko primorje ili Kosta Verde
9. Unutrašnjost Španije i Pirineji

Ronda - grad na litici



Ronda, mali grad na jugu Španije, jedan je od najimpresivnijih gradova u svetu. Smešten je u pokrajini Malaga i spada u najstarije gradove u zemlji.
Rondu su prvi naselili Kelti, koji su je u 6. veku pre nove ere zvali Arunda. Nešto kasnije su se fenički doseljenici naselili u blizini i osnovali naselje Acinipo, lokalno poznat kao Ronda la Vieja, Arunda ili Stara Ronda. Na žalost, ništa od njihove arhitekture ili drugih ostataka nije sačuvano.
Najstarije građevine Ronde koje se danas mogu videti sagradili su Rimljani, godinama kasnije.
Ono što Rondu izdvaja iz idiličnog pejzaža Malage je neobična i drugačija arihitektura. Gradić se prostire na dve litice, između kojih protiče brza planinska reka Guadalevin.
Grad se nalazi se na nadmorskoj visini od oko 750 metara. Najpoznatiji deo grada je 100 metara duboki strmi kanjon El Tajo kog je usekla rekla Guadalevin. Ona ga deli prirodnom granicom na dva dela. Podeljene delove vežu tri mosta – Puente Romano, Puente Viejo i Puente Nuevo.

„Novi most“ – Puente Nueve



Najimpresivniji deo Ronde je tzv. „novi most“ – Puente Nueve. Nalazi se čak 120 metara iznad kanjona. Izgrađen je u 18. veku, ali u neoklasičnom stilu, pa izgleda kao da potiče još iz rimskog doba. Tokom gradnje koja je trajala 42 godine, 50 radnika je izgubilo život.
Iznad srednjeg luka nalazi se prostorija koja je tokom godina služila u razne svrhe. Između ostalih kao zatvor i prostor za mučenje zarobljenika tokom građanskog rata od 1936 – 1939. godine.

Arena za bikove, Plaza de Toros



Jedno od posebnih mesta koje treba videti je arena za bikove, Plaza de Toros. Izgrađena je od kamena u 18. veku u neoklasičnom stilu baš kao i slavni Novi most. Ona je jedna od najstarijih i najcenjenijih mesta gde se održavaju borbe s bikovima. Tokom istorije ovde su održane neke od najvažnijih borni.
Počela da se gradi 1779. godine, a završena 1785, ima mesta za 5.000 gledalaca. Zahvaljujući galerijama omogućava stanovnicima da tokom godine u njoj održavaju koncerte.
Centar Ronde obiluje značajnim građevinama, spomenicima i trgovima. Poseduje i mnogo restorana koji nude tradicionalne, planinske specijalitete.
Ronda je vekovima privlačila umetnike iz svih sfera, poput Ernesta Hemingveja, Rainer Maria Rilkea, Orson Velsa i mnoge druge. Oni su bili i „povremeni“ stanovnici koji su ovde provodili i po nekoliko meseci godišnje.

Kada se spomenu gradovi Španije prve asocijacije su Barselona i Madrid. Kada se priča o gradovima regije Andaluzija, uglavnom su prve misli usmerene ka Sevilji. Retko ko će se setiti da navede Kordobu. A da li ste znali podatak da je Kordoba bila treći grad po veličini u 10. veku, odmah posle Konstantinopolja i Bagdada? Tada je brojala više stanovnika nego što sada ima, po nekim procenama od 500.000 – 750.000 stanovnika (više i od Londona i Pariza)!

Kratka istorija Kordobe – grad susreta tri religije

Istorija Kordobe je prilično dinamična i interesantna. Od svog osnivanja imala je velike oscilacije – od njenog ekonomskog, naučnog, verskog i političkog procvata, do desetkovanja stanovništva i marginalizacije značaja grada. Kordobu su osnovali Kartaginjani. 200 godine pre nove ere osvajaju je Rimljani i za vreme svoje vladavine donose sve vrednosti rimskog carstva na ovu teritoriju. Malo je poznata činjenica da je su u Kordobi rodjeni i živeli Seneka Stariji (čuveni retoričar i filozof) i Seneka Mladji, kao i pesnik Lukan. Kordoba se odužila Seneki za uticaj koji je imao na ovaj grad postavljajući mu spomenik.
Spomenik Seneki u Kordobi
U 6. veku grad osvajaju Vizigoti i postaje sedište episkopa, što nije bila nimalo zanemarljiva činjenica za taj istorijski period.
Svoj najveći procvat grad doživljava kada je postao utočište za Omajadskog kalifa Abd – al – Rahmana I koji je prebegao iz Damaska 756. god. i Kordobu proglasio svojom prestonicom. Od tog perioda počinje doba vladavine Mavara koji su po veri bili Muslimani. Kordoba je u vreme Omajadanskog kalifata doživela do tada nezapamćeni rast. Imala je 300 javnih kupatila, 300 džamija, 50 bolnica, 20 biblioteka, 80 škola. Ovaj broj javnih ustanova je i za današnje pojmove imponzantan, a kamo li za vreme kada većina vladara u Evropi nije znala ni da čita, ni da piše. Valja napomenuti da postoje istoričari koji komparacijom sa drugim gradovima koji su bili velesile u to doba, navode da je ovaj podatak apsolutno nerealan. Sa stanovišta onoga što danas Kordoba od tih objekata ima da ponudi, vrlo je moguće da su u pravu.
Mavari su iz Sirije preneli sva svoja znanja koja su na ovim prostorima bila nepoznata. Najveća znanja su preneta iz oblasti lečenja, a posebno hirurgije, kao i iz oblasti kaligrafije. Na ovom području se razvija novi, originalni vid kaligrafije, drugačiji od svih do tada postojećih. Ne čudi mnogo razvoj kaligrafije, s obzirom da je najvažniji zadatak Islama bio da širi veru i očuva Alahove reči, tako da se kaligrafija koristila prevashodno u te svrhe, a kasnije se njena funkcija proširila i na literaturu, nauku, administraciju…
U vreme procvata Kordobe, u gradu su mirno koegzistirale tri religije – muslimanska, jevrejska i hrišćanska. Svaka religija je imala svoj deo grada koji je nastanjivala. Baš zato, danas, je ceo stari centar grada u kome se nalazi nasledje svih religija nalaze pod UNESCO zaštitom.
Kordoba je medju prvim andaluzijskim gradovima koji su Katolici, pod vodjstvom Ferdinanda III, pokorili još 1236. god. Naravno, to je donelo promene u gradu, ali opet, makar u prvo vreme mogli su istovremeno da kohabitiraju Muslimani i Katolici. U početku pripadnici drugih vera nisu bili istrebljeni, ali su se Katolici trudili da pokažu svu svoju moć i pokušavali su da posebnim metodama primoraju Muslimane i Jevreje da se dobrovoljno pokrste. Ta akcija im je uspela kod odredjenog broja ljudi, ali ne kod svih. Preostali živalj je morao da napusti teritoriju Španije. Najveći broj njih je otišao u periodu otkrića Amerike. Nisu mnogo bolje prošli ni oni koji su odlučili da se pokrste, jer su njihovi naslednici prolazili kroz velike životne izazove pošto  su i oni bili označavani kao Muslimani i Jevreji uprkos pokrštavanju.
No, Katolici nisu želeli da zaostavštinu Mavara unište, tako da je Kordoba zadržala svoj jevrejski kvart, kao i najčuveniju gradjevinu Veliku džamiju, Le Meskitu (Le Mesquita), doduše, ne u potpunosti. Katolici su uradili nešto neverovatno sa Meskitom, kako bi dokazali svoju moć. U sred džamije, izgradili su katedralu. Meskita se zato danas zove Velika džamija – katedrala.
Od 1600. godine počinje stagniranje grada, koji je kuga konačno desetkovala. Nakon kuge, u Kordobi je ostalo svega 20.000 stanovnika.
Početkom 19. veka grad je bio pod vlašću Francuske, a za vreme španskog gradjanskog rata bio je uporište generala Franka.
Danas je Kordoba sedište istoimene regije i značajno turističko mesto.

Položaj i klima

Kordoba je grad u Andaluziji, u južnoj Španiji, u podnožju planinskog venca Sijera Morena. Danas broji oko 325.000 stanovnika.
Klima Kordobe je submediteranska. Leta su vrela i nije nepoznanica da dnevne letnje temperature mogu da dostignu čak 45 Celzijusovih stepeni, a da su zime blage. Zbog ovakve klime, najpoželjnije je ovaj grad obilaziti u proleće, do sredine maja meseca ili u jesen u oktobru i novembru.

Kako stići do Kordobe?

Kordoba je od glavnog grada Madrida udaljena 400 km. Od Madrida do Kordobe je moguće doći autobusima ili vozom (preko Sevilje ili Malage). Takodje, postoji i opcija da se avio linijom stigne od Madrida do Malage, a odatle autobusima kopmanije Alsa ili vozom do Kordobe. Jeftinija je opcija od Malage do Kordobe doći autobusima, nego vozom, ali je vožnja autobusima znatno sporija.
Od ostalih andaluzijskih gradova Kordobu deli: od  Malage 170 km,  od Sevilje oko 140 km, od Granade 170 km.
U principu, najbolje je praviti kombinaciju preko Malage ili Sevilje, jer su to značajna saobraćajna čvorišta i postoji mnogo više mogućnosti da se stigne do Kordobe.
Mi smo do Kordobe došli agencijskim autobusom. Celo putovanje je bilo organizovano autobusom, a naša ruta je išla preko Barse i Madrida do Torremolinosa, koji nam je bio grad „baza“ i odakle smo svako jutro kretali na fakultativne izlete i to za Kordobu, Sevilju i Granadu. Kordoba je od navedenih gradova najbliža Torremolinosu i za oko dva sata vožnje autobusom može da se predje put koji spaja ove gradove.
Kordoba

Šta videti u Kordobi?

La Meskita – Velika džamija – „džamija hiljadu stubova“ – muzej

Otići u Kordobu, a ne videti Meskitu, bilo bi kao da dobijete na nagradnoj igri 50.000 evra, a vi ne odete da podignete novac jer vas mrzi da izadjete iz kuće. Meskitu, to pravo arhitektonsko remek delo, jednostavno morate posetiti ukoliko ste u Kordobi ili njenoj blizini. Ni fotografije, ni video materijal vam ne mogu dočarati svu njenu magiju.
Kada smo mi bili u poseti Kordobi, vodič nam je rekao da nam je za obilazak Velike džamije potrebno oko sat vremena. Nismo mogle da verujemo.
„Sat vremena!! Šta da radimo sat vremena u džamiji?!“ – bile su prve reakcije.
Verovali ili ne, ni sat vremena nam nije bilo dovoljno!  Deluje kao celina, ali kada počnete da je obilazite, da šetate šumom stuba, shvatite da svaki stub ima svoju posebnu čar, da svaka vaša promena položaja nosi promenu perspektive, da je jednostavno prepuna lepote.
Meskita je zaštitni znak Kordobe i nalazi se u delu grada koji je pod zaštitom organizacije UNESCO. U kompleks Meskite se ulazi kroz predivno ukrašenu kapiju, koja je bila nekadašnji minaret.

Zvonik Meskite
Prolazom kroz kapiju ulazi se u unutrašnje dvorište prepuno drvećem pomorandži, palmi, maslinama, čempresima, kalama i drugim zelenim rastinjem.
Velika džamija – Meskita – unutrašnje dvorište
U  blokovima Velike džamije utkana je jako interesantna istorija. Prva gradjevina izgradjena na ovom mestu bila je vizigotska crkva Svetog Vinsenta još u 6. veku. Kada su Mavari došli na ove prostore, želeli su da ovde naprave džamiju i zato su nekadašnju crkvu Svetog Vinsenta preradili i rekonstruisali u džamiju. Stubovi visine 4 m koji su postojali u vizigotskoj crkvi nisu bili dovoljno impozantni Mavarima, pa su u vreme njihove vladavine, nadogradjivani i tako postali višeslojni. Stubovi su gradjeni od cigle, kamena, jaspisa, granita i oniksa.
Prvu džamiju na ovoj lokaciji podigao je Abd Al Rahman I u 8. veku, dok su je ostali njegovi naslednici proširivali u vreme kada su oni vladali. Svoju sadašnju površinu dostigla je u 10. veku i iznosi neverovatnih 22250 m2. Po nekim procenama u to vreme je bilo oko 850 stubova.
Velika džamija – „šuma stubova“ Velika džamija – mavarski deo Velika džamija – mavarski lukovi
U zlatno doba Kordobe, džamija nije služila isključivo kao verski objekat, za molitve. Služila je kao prostor u kome su vidjeni, učeni gradjani i naučnici dolazili da javno iznesu svoje stavove, mišljenja, učenja, govore, kao i svi oni koji su želeli da ih čuju. Nije bilo neobično i da dodju lekari koji su davali savete ljudima za lečenje, sudije koji su iznosili svoje tumačenje Kurana i sl. Na ovom mestu su prenošena stara znanja Grka, koja su kasnije prevedena na arapski ili latinski jezik i na taj način dosta doprineli razvoju zapadne kulture i nauke.
Najfascinantniji deo džamije je Mihrab. Mihrab je zid koji služi kao orjentir Muslimanima da znaju u kom pravcu se nalazi Meka i kako treba da se mole. Njegova lepota će vas sigurno zaseniti, tako da nećete ni primetiti grešku arhitekte da koji je pogrešno odredio pravac Meke, te umesto da ga postavi na istok, on je postavljen na jug. Često ga uporedjuju sa vrhunskim delima u Jerusalimu i Damasku. Sačinjen je od 1600 kilograma staklenih mozaičkih pločica i gradjen je punih 5 godina. Mozaici ostavljaju posmatrače potpuno bez daha i to svojim skladom i kompozicijom prelivanja boja koje podsećaju na Sunčeve zrake.
Velika džamija – Mihrab
Iznad Mihraba se nalazi veličanstvena kupola na kojoj se takodje nalazi mozaik na zlatnoj pozadini koji je ukrašen geometrijskim i cvetnim šarama.
Velika džamija – kupola iznad Mihraba
U 16. veku, sa dolaskom Španaca i to kraljeva Ferdinanda III, Alfonsa X i Enrikea II, ova džamije trpi znatne izmene. Uprkos svim zabranama Gradskog veća da se ova džamija ruši, u cilju gradnje katedrale i iskazivanja moći Katoličanstva, 63 stubova u džamiji je porušeno, kako bi na sredini džamije bila izgradjena katedrala. Legenda kaže da kada je Karlo V došao u Kordobu i video šta je uradjeno sa džamijom rekao: „Uništili ste ono čega nigde nema, da biste umesto toga napravili ono što se može videti svugde“!
Velika džamija – fasada katedrale Velika džamija – kupola katedrale
Ono na šta takodje treba obratiti pažnju prilikom posete Meskiti jesu ulazna vrata koja se mogu videti na spoljnoj fasadi.


Velika džamija – spoljna vrata

Rimski most

Most potiče iz 1. veka, ispod protiče reka Gvadalkivir. Izgradjen je za vreme vladavine Oktavijana Avgusta i bio je deo rimskog puta Via Augusta, koji je povezivao Rim i Kadiz. Dučak je 240 m. U 8. veku, Mavari su dodali 16 arkada, koji su i danas zaštitni znak ovog mosta. Tokom svog postojanja imao je par rekonstrukcija, ali sadašnji nalikuje onom iz 8. veka. Na sredini mosta, 1651. god, nakon kuge, postavljena je statua zaštitnika grada arhandjela Rafaela. Na jednom kraju mosta nalazi se Kalahora kula, a na drugom Trijmfalna kapija, radjena po uzoru na one koje su pravili Rimljani, na kojoj se nalazi grb Kastilje. Za sve ljubitelje filmova, može biti interesantan podatak da je ovde sniman film „Igre prestola“.
Rimski most u Kordobi Trijumfalna kapija u Kordobi