Alžir

Arhitektura Djemila
Mesto je organizovano oko velikog popločanog trga na čijem ulazu stoji veličanstveni slavoluk. Stari Rimljani su ovo mesto nazvali Cuicul, a izgradili su ga tokom prvog veka nove ere kao vojno naselje smešteno na uskom trouglastom platou.

Cuicula je izgrađena planski po standardima rimskog graditeljstva zbog čega sadrži trg u centru mesta te dve glavne ulice koje ga seku. Pretpostavlja se da je naselje prvotno bilo naseljeno jedino s vojnicima, ali se s vremenom proširilo i postalo trgovačko središte. Isto tako, razvoju grada je uveliko doprineo uzgoj poljoprivrednih proizvoda kao što su žitarice i masline.

Tokom 3. veka dolazi do obnove mnogih objekata u gradu. A s dolaskom hrišćanstva u 4. veku izgrađene su bazilika i krstionica. Pretpostavlja se da je u tom razdoblju u mestu obitavalo oko 20.000 ljudi. S padom Rimskog Carstva građanstvo je počelo postepeno napuštati mesto tokom 5. i 6. veka.




Dolaskom na ova područja u 7. veku arapski muslimani nisu menjali izgled Cuicule. Ali su mesto preimenovali u današnji naziv Djemila, što na arapskom jeziku označava lepotu. Danas se na ulazu u mesto nalazi i maleni muzej koji čuva mnoštvo pronađenih arheoloških ostataka. Pored mozaika, neki od predmeta koji se u muzeju mogu pronaći su mermerni kipovi, uljane lampe te razni pribor za kuvanje.

Očito je da će upravo zbog svoje jedinstvenosti koja se ocrtava u skladnom spoju rimske arhitekture s predivnim planinskim okruženjem, Djemila i dalje nastaviti očaravati nove posetioce svojom lepotom.

Tassili n’Ajjer – planinski lanac u saharskoj pustinji



Tassili n’Ajjer je planinski lanac smešten u saharskoj pustinji na jugoistoku Alžira. Njegov veliki deo je zaštićen unutar granica istoimenog Nacionalnog parka. Takođe, zbog endemskih biljnih vrsta koje uspevaju na ovom području kao što su saharski čempresi i aromatična saharska mirta, te zbog pronalaska predistorijskih slika u pećinama, Tassili n’Ajjer ne samo da je pod zaštitom UNESCO-a kao posebni rezervat biosfere, već i kao spomenik svetske kulturne baštine.

Nacionalni park Tassili n’Ajjer
Za Nacionalni park je karakteristično da se uglavnom sastoji od peščanih stena nastalih usled erozije. Upravo zato na području parka se nalazi oko 300 prirodnih kamenih lukova uključujući i brojne ostale očaravajuće reljefne oblike koji čine čudesne „šume stena“. Vegetacija u parku je nešto bogatija u odnosu na pustinju koja ga okružuje. Razlog tome je smeštaj na uzvišenju, te zbog mogućnosti peščanih stena da zadržavaju vodu.

Važno je istaknuti da je za oblikovanje ovog jedinstvenog prirodnog okoliša pored peska i vetra najviše zaslužna voda. Ona je ovde bila prisutna u vreme kada je Sahara bila plodna zelena ravnica. U to vreme na području današnje pustinje nekada su se nalazila reke i jezera. Ona su nakon sporog isušivanja za sobom ostavila lepe reljefne oblike.



Zanimljivosti – Tassili n’Ajjer
Zanimljivo je spomenuti da ime Tassili n’Ajjer znači „visoravan reka“. Time podseća na vremena kada su na području Nacionalnog parka vladale vlažnije klimatske prilike. Upravo iz razdoblja pre tri hiljade godine potiču i danas prisutne endemske biljne vrste saharskog čempresa i saharske mirte na području parka.

Osim što je park poseban rezervat biosfere on je takođe i spomenik UNESCO-ve svetske kulturne baštine. Razlog tome su predistorijske pećinske slike što su ih ovde naslikali ljudi još u razdoblju neolita. Tačnije, na području parka se nalazi oko 15.000 pećinskih slika. Od njih neke najverovatnije datiraju i iz 9. mileniuma pre Hrista. Iz tog razloga lokalitet predstavlja jedno od najznačajnijih nalazišta predistorijske pećinske umetnosti na svetu. Pošto je u tom vremenu na području parka vladala vlažnija klima no danas pećinske slike beleže motive aktivnosti tadašnjih ljudi kao što su lov, ples i skupljanje plodova, te slike stada goveda i velikih divljih životinja kao što su žirafe, lavovi, slonovi, antilope i krokodili.

Šta očekivati…
Osim što Tassili n’Ajjer nudi posetiocima priliku da se upoznaju s čarolijom pustinje i neuobičajenim planinskim lancem kojeg krasi mnoštvo oblika erodiranih stena, on im također nudi i jedinstvenu priliku za povratkom u predistoriju preko motiva oslikanih u neolitskim pećinama. Upravo zbog ovih sadržaja Tassili n’Ajjer će još jako dugo nastavit privlačiti mnoge zaljubljenike u prirodne lepote i istoriju čovečanstva.

Kabili (barberi) – etnička skupina Alžira




Kabili (po arap. Gabail) berberska su etnička grupa koja živi u Kabiliji, oblasti Alžira koja je po njima dobila ime. Nakon Šiljha u Maroku predstavljaju drugu po važnosti od svih berberskih etničkih grupa.

Berberi govore kabilskim jezikom, a ima ih preko 1,7 miliona (1 mil. u Alžiru i 700 000 u Tunisu).

Kabili su pripadnici berberske etničke skupine i predstavljaju najveću homogenu kulturnu zajednicu u Alžiru. Iako su prisutni i u ostalim delovima Alžira, Kabili istorijski nastanjuju regiju Kabiliju na severoistoku Alžira koja je po njima i dobila ime.

Zbog velikih iseljavanja iz Alžira tokom 19. i 20. veka danas mnogi Kabili žive i u Francuskoj, Sjedinjenim Američkim Državama i Kanadi. Važno je istaknuti da Kabili čine oko 80% berberskog građanstva u Alžiru, zbog čega se ovde često naziv za Berbere i Kabile uzima kao sinonim. Takođe, Berberi pored Arapa predstavljaju drugi ustavno priznati narod u Alžiru. Kabili s ponosom ističu da govore kabilskim jezikom koji pripada berberskoj jezičnoj skupini, iako se mnogi od njih vrlo dobro služe i arapskim, francuskim ili engleskim jezikom. Iako su poznati po svojoj jakoj sekularnoj tradiciji, Kabili su pretežito pripadnici sunitskog islama, ali među njima također ima i pripadnika više hrišćanskih denominacija.

Istorija – Kabili
Kabili su poznati kao osnivači Fatimidske dinastije koja je vladala Severnom Afrikom u srednjem veku. Kada su osvojili Egipat, Fatimidi su vlast nad Magrebom prepustili lokalnoj kabilskoj dinastiji Ziridima, koja se pak raspala, pa su vlast nad Kabilijom i Kabilima imali Hamadidi.

Od antičkih vremena pa sve do 19. veka Kabili su uglavnom živeli slobodno i nezavisno. Nakon osmanskog osvajanja Alžira, Kabili su, koristeći nepristupačnost planinskog terena, čuvali svoju de fakto nezavisnost sve do francuskog osvajanja u 19. veku, kome se oduprla legendarna Fatma n’Sumer. U ratu za neovisnost Alžira sudelovali su mnogi Kabili, dok je Kabilija bila jedno od područja koja su bila najviše pogođena ratnim zbivanjima.

Nakon nezavisnosti Alžira 1962. godine, Kabili su došli u sukob sa centralnom vladom u borbi za svoja prava i jezik, koji je eskalirao u tzv. Berbersko proleće godine 1980. Unatoč trenutnoj stabilnoj situaciji oni i dalje danas traže veću autonomiju i ravnopravnost kabilskog jezika s arapskim.

Od najpoznatijih osoba kabilskog porekla izdvajamo poznatu francusku pevačicu Edith Piaf te francuskog fudbalera Zinedine Zidana.03

Kabilija

Kabilija je u antičko doba bila deo Kraljevine Numidije (202. p. n. e. – 46. p. n. e.). Kasnije je ovu oblast preuzelo rimsko carstvo. Godine 289. p. n. e. pleme Berbera iz Kabile, pobunili su se protiv rimske vladavine, međutim pobunjenici su poraženi nakon jednogodišnje ofanzive i proterani iz svoje domovine u Kabiliji, u Saharu.



Zemlja Kabila dugo je bila neosvojiva i nedostupna Osmanskim trupama. Osmanlije su uspostavili nekoliko vojnih naselja i tu su nametali vladavinu islamskog Osmanskog carstva. Planinsko jezgro, međutim, nije bilo osvojeno. Islam je ipak postepeno usvojen.

Tokom vladavine Alžira, većina Kabila je bila nezavisna. Kabilija je bila podeljena u dva glavna kraljevstva, kraljevstvo Kuku i kraljevstvo Ait Abas.

Usledila je kolonijalizacija, a ovaj region je bio jedno od poslednjih uporišta protiv francuske kolonijalizacije. Francuzi su postepeno zauzeli ovu oblast 1830.

Kabilija je oblast u severnom delu Alžira, gusto naseljena Kabilima.

Zemljište je planinsko (do 2 308 m), delom pošumljeno i bogato vodenim tokovima. Kabilija je bogata gvozdenom, olovnom i bakarnom rudom.

Glavni zemljoradnički proizvodi su:

pšenica
masline
sredozemno voće
grožđe

Kazba


U glavnom alžirskom gradu svakako treba posetiti utvrđeni stari deo grada (kazba). Ovde možete razgledati ostatke osmanskih palata, tradicionalne kuće, hamame (turska kupatila) i mnoge džamije.

U starom gradu se nalazi kazba, tvrđava iz 16. veka, Velika džamija iz 11. veka, džamija iz 1660. i građževine iz francuskog kolonijalnog doba (1830-1962). Tvrđava se od 1992. nalazi na UNESCO listi Svetske baštine.





Istraživanje Sahare
Sednite na kamilu i istražite sve tajne pustinje Sahara. Početna stanica? Nacionalni park Tassill n’Ajjer, koji je pod zaštitom UNESCO-a. Spava vam se u hotelu s milion zvezdica? Kampujte pod vedrim nebom u gradu Tamanrassetu, koji se smestio duboko u saharskoj pustinji. Obavezno posetite i Grand Erg Oriental ili Veliko more peščanih dina! Reč je o prekrasnom (i suvom) grandioznom području (600 km x 200 km) koji većim delom prolazi upravo ovom državom.



Pustinjska arhitektura i arheološka nalazišta
U Saharskom delu Alžira, tačnije na visoravni M’zab istražite zapanjujuću kolekciju pustinjskih utvrda-gradova koji su stavljeni i pod zaštitu UNESCO-a. Želite li videti kako izgledaju ruševine starog rimskog grada Timgada uputite se na severoistok zemlje, nedaleko Batne.

Adrenalinsko iznenađenje

Ljubitelji ekstremnih aktivnosti zasigurno će posetiti grad Constantine na severoistoku zemlje. Ovaj grad iznenađuje dramatičnim klisurama u samome centru, ali i prekrasnim mostovima koji ga povezuju u jednu celinu. Savršena je to scena za bungee-jumping!



Noćni provod
Turisti željni dobre zabave odlučuju se za severozapadni obalni grad Oran. Obzirom da je njegov obalni pojas nastao po uzoru na francusku Nicu ne čudi što ćete ovde pronaći niz restorana, kafića i klubova koji jamče nezaboravan provod.

Uz standardno arapsko gostoprimstvo, Alžir se isplati posetiti. Uživaćete u vrlo kultivisanom arapskom svetu, dobroj hrani, i kulturnim znamenitostima.

Grad Alžir i sve njegove boje

Grad Alžir je stešnjen između Sredozemnog mora s jedne, i strmih, šumom obraslih brda s druge strane. Uz obalu se nalazi moderniji deo, dok se stari kvartovi penju uz strma brda. Ovde je karakteristično mnoštvo džamija, a ulice između gusto zbijenih zgrada čine pravi lavirint.

Zovemo ga Blistavi, češće Beli Alžir. U stvari, najlepši je grad mediteranskog basena.

Glavni grad, koji se zove isto kao i država – Alžir, smešten je na samoj obali Mediterana, pa se poslednjih godina zbog takvog položaja sve više širi prema jugu. Nazivaju ga i El-Bahdja (Beli grad) zbog preovlađujućih belih fasada.

Grad Alžir – podeljen između starog i novog
Grad je podeljen na dva dela – novi, moderni deo i stari grad. U starom gradu se nalazi kazba, tvrđava iz 16. veka, Velika džamija iz 11. veka, džamija iz 1660. i građževine iz francuskog kolonijalnog doba (1830-1962). Tvrđava se od 1992. nalazi na UNESCO listi Svetske baštine.

Oko 1200. godine p.n.e. Feničani su naselili prostor gde se danas nalazi Alžir. U zalivu su osnovali trgovačku koloniju Ikosim, gde su kasnije vladali kraljevi Mauritanije i Rimljani. Grad Alžir je osnovan 944. godine.

Južno od centra nalazi se Bab el-Oued, za mnoge najomiljeniji deo grada. On obiluje zanatskim radnjama i pijacama, a suveniri su uglavnom ručni radovi zanatlija koji najviše izrađuju tepihe, grnčariju, srebrni nakit i proizvode od kamilje kože.




Crkva Bogorodice Afričke sazidana je krajem 19.veka. Budući da se nalazi na uzvišenju visokom 120 m, do nje se jedino može žičarom. Uvažavana je od svih stanovnika, a na njoj piše: Bogorodice od Afrike, moli se za nas i za muslimane.

Još jedna građevina dominira sa uzvišenja u gradu: to je spomenik podignut u znak sećanja na alžirski rat za nezavisnost, izgrađen u obliku tri uspravna palmina lista. Na vrhu svakog od njih nalazi se statua vojnika.

U gradu se najčešće sreću mladi koji ispijaju espreso ili čaj, u kojima ogromne količine šećera ubijaju svaki ukus. Lokalno muško stanovništvo dosađuje se oko pijace, gde ženama dobacuje na maternjem jeziku.

I u prodavnicama rade isključivo muškarci, počev od piljarnica, preko prodavnica mesa do radnji sa donjim vešom. Radnje su otvorene od 8 ujutru, pa se onda od 12 do 3 popodne zatvaraju. To je vreme za molitvu, ručak i popodnevni odmor. Uveče rade do 7. Žene su zabrađene, klone se turista i zaziru od foto-aparata.

Klima
Alžir se nalazi na mediteranskoj klimatskoj zoni s toplim suvim letima i hladnim i vlažnim zimama. Prosečna godišnja temperatura iznosi 18,2oC, dok su najhladniji januar i februar s prosečno 12,2 do 12,6oC. Vetar s mora donosi osveženje leti. Zimi su česte nepogode s dosta kiše. Prosečna godišnja količina padavina je 598 milimetara. Najviše kiše padne između novembra i februara