Italija

Belađo (Bellagio) je prelepi mali grad sa oko svega 3 000 stanovnika u okrugu Komo, regiji Lombardija u Italiji. Belađo je zapravo smešten na samoj obali jezera. Nazivaju ga „biserom jezera Komo“ a i „Italijanskim Beverli Hilsom“.

Belađo doslovno deli jezero Komo a meštani često kažu da Belađo smatraju biserom jezera. Iz mesta Belađo posetioci mogu uživati u pogledu na Alpe i nepregledne planinske vrhove. Sa desne strane mogu videti prelepo mesto Varenu i Vilu Monastero dok se sa leve strane nalazi čuveni hotel Tremezo i fascinantna vila Karlota.
Sam centra grada Belađa čine minijaturne uske ulice i prolazi. Glavna ulica se zove Đuzepe Garibaldi a upravo ova ulica vodi do samog vrha gradića laganom šetnjom od desetak minuta. U ovoj ulici se nalaze brojne prodavnice i restorani koje drže meštani. Najznačajnija građevina u Belađu je crkva Svetog Đakoma koja je izgrađena u dvanaestom veku u renesansnom stilu.
Najposećenija atrakcija u Belađu je vila Melci Eril sa svojim baštama. U baštama vile se nalazi veliki broj egzotičnog bilja i drveća. Bašte su rađene prema dizajnu čuvenih Liđija Kanonike i Luiđija Vilorezija.
(izvor, kasadoo.com.sr)

Isola di Loreto

Na sjeveru Italije, u provinciji Breša, regiji Lombardiji, između Alpa i doline rijeke Po smjestilo se jedno od brojnih italijanskih jezera, jezero Iseo (Lago d'Iseo). Čudesno jezero smješteno je vrlo blizu gradova Breša i Bergama, a mjesto je prelijepe netaknute prirode na kojem stanovnici obližnjih gradova traže odmor od vreve velegrada i sivila industrijske zone. Na jezeru Iseo smjestilo se i najveće jezersko ostrvo u Evropi - Montisola, brdovito zeleno ostrvo na kojem su automobili zabranjeni, a njima se voze samo hitne službe. Stanovnici za transport rabe autobuse, motocikle i bicikle, no najljepše je Montisolu obići pješice.
Dodatni šarm Montisoli svakako daju i dva sićušna ostrva na jezeru Iseo - Loreto i San Paolo.
Ostrvce Loreto (Isola di Loreto) smješteno je sa sjeverne strane Montisole i u istoriji je bilo mjesto susreta ribara, trgovaca i putnika. Krajem 15. vijeka časne sestre iz Breše tamo su sagradile manastir da bi ostrvo mijenjalo vlasnike sve do početka 20. vijeka. Zbog nedostatka dokumenata, istorija ostrva prije 1910. godine gotovo je posve nepoznata. Tada je Vincenzo Richieri, kapetan u Kraljevskoj mornarici, kupio ostrvo i sagradio na njemu čudesan dvorac u neogotičkom stilu učinivši ga svojim privatnim posjedom.

Dolina Aoste je planinska regija u severozapadnoj Italiji. Graniči se sa Francuskom na zapadu, Švajcarskom na severu i regijom Pijemont na jugu i istoku. Zauzima površinu od 3.263 km² i ima po proceni iz 2006. 123.978 stanovnika. Najmanja je regija u Italiji i sa najmanje stanovništva. Glavni grad je Aosta. U pojedinim naseljima se govori francuski jezik. Regija ima poseban autonomni status u Italiji. Vekovima je imala strateški značaj zbog prelaza prema Švajcarskoj i Francuskoj.

Prvi stanovnici doline Aoste su bili Kelti i Liguri. Rim je osvojio područje oko 25. p. n. e. i osnovao je Aostu, da bi osigurao strateške planinske prelaze, koje su osigurali sa mostovima i cestama. Nakon rimske vlasti dolina je sačuvala tradiciju autonomije, posebno zbog sezonske izolacije. Nakon pada Zapadnoga rimskoga carstva Burgundi i Ostrogoti su držali područje, ali to je bila labava vlast. Najpre su vladali Burgundski kraljevi od 443. do 523, kada su Ostrogoti osvojili područje. Vizantija osvaja područje 550. Nakon kratke vlasti Aosta dolazi 569. pod Langobarde, a 575. pod Franke. Nakon podele Franačke među naslednicima Karla Velikoga dolazi 879. pod vlast Bose od Provanse. tj. dela kraljevine donje Burgundije, koja je postala deo Kraljevine Arl. Osnivač Savojske dinastije Humbert I Bjeloruki je 1031 — 1032. dobio titulu grof Aoste od cara Konrada II. Sveti Anselmo od Kanterberija je rođen u Aosti 1033. ili 1034. Regija je bila podeljena jako utvrđenim zamkovima. Tomas I Savojski je 1191. Aosti dao povelju, kojom joj garantuje autonomiju. Ta autonomna prava Aosta je održala sve do 1770, kada je jače vezana za Pijemont.

U 13. veku car Fridrih II je grofoviju Aosta proglasio vojvodstvom Aosta. Područje je ostalo savojska zemlja, sa izuzetkom francuske okupacije od 1539 — 1563. Za vreme srednjega veka područje je bilo izrazito feudalno sa mnogo zamkova. U 12. i 13. veku uspostavljene su i nemačke Valzer zajednice
Tokom Napoleonove ere područje je bilo pod francuskom vlašću i ponovo su se pojavljivali zahtevi za autonomijom. Za vreme Musolinija odvijao se proces nasilne italijanizacije, uključujući i transfer stanovništva stanovnika Aoste u Pijemont i Italijana u Aostu. Aosta je 1948. dobila autonomiju.
(izvor, sr.wikipedia.org)