Klajv Stejpls Luis

Klajv Stejpls Luis (Clive Staples Lewis), rođen je 29.novembra 1898. u Belfastu, u severnoj Irskoj a umro 22.novembra 1963, istog dana kada je ubijen američki predsednik Džon F. Kenedi. Iako je otišao nezapaženo, u senci velikog događaja, njegova dela i sada,četrdeset godina posle njegove smrti, govore o njegovoj izuzetnosti.
Odrastao je u kući prepunoj knjiga, u kojoj je stvarnost sa njhovih stranica bila snažna koliko i ona van nje. Možda čak i snažnija. Luis i njegov brat su više poznavali svet ideja i knjiga, nego savremeni svet tehnike 20.veka. Spokoj doma poremetila je smrt majke, kada je Luisu bilo deset godina. Ostatak njegove životne sage može se opisati kao melanholično traganje za sigurnošću koju je imao u detinjstvu. Veoma rano u mladosti počinje da se bavi metafizičkim i suštinskim pitanji­ma, a ono - prema njegovim recima - za čim je tragao tokom najvećeg dela života - duhovni i duševni mir, pronašao je tek u zrelim godinama u hrišćanskoj veri.

Pre odlaska na studije na Oksford 1916, školovao se privatno. Prvi svet-ski rat ga prekida u studiranju te služi vojsku u Prvom svetskom ratu, a na Oksford se vraća 1918. gde briljira na klasičnim studijama. Predavao je na Magdalen koledžu na Oksfordu od 1925. do 1954, a od te iste godine pa do kraja života bio je profesor srednjovekovne i renesansne engleske književnosti na univerzitetu u Kembridžu. Bio je izvanredan predavač, omiljen među studentima.

Godine 1936. objavio je knjigu koja ga je proslavila - The Allegory oj Love, delo izuzetnog kvaliteta i ori­ginalnog pristupa koje je napravilo revoluciju u razumevanju uloge ale­gorije u srednjovekovnoj engleskoj književnosti. Između 1939. i 1954. Luis je nastavio da objavljuje radove iz oblasti kritike i teorije. U Personal Heresy, eseju objavljenom 1939, ra­spravlja o objektivnosti poezije, a za­tim u zbirci eseja pod nazivom Reha-bilitations - delu koje odražava ono čime se u velikoj meri bavio tokom života - pokušava da povrati sjaj re­putacije nekih pisaca koje je cenio. Godine 1942. napisao je A Preface to Paradise Lost, da bi rehabilitovao Džona Miltona, dok je 1954. ponu­dio obiman pregled britanske poezije i proze 16. veka u knjizi English Lite­rature in the Sixteenth Century.

Luis je najpoznatiji po svojim de-lima za decu, kao i delima iz hrišćan-ske apologetike. 1936. godine napisao je knjigu Out ofthe Silent Planet, koja je uvela novog heroja Edvina Renso-ma, psihologa, čiji je lik delimično pozajmljen od Luisovog prijatelja R. R. Tolkina. Peleandra, nova verzija Izgubljenog raja, sledila je 1943, a That Hideous Strength upotpunila je tu trilogiju. Međutim, Luisovo naji­staknutije delo, po mišljenju kritike, kao i najprodavanije, nesumnjivo su Priče o Narniji (Chronicles ofNarnia) u sedam delova. Prva knjiga izdata 1950, Lav, veštica i orman {The Lion, the Witch and the Wardrobe), priča je o Aslanu, lavu, Hristolikoj figu­ri, tvorcu i vladaru čudesne zemlje Narnije, i neverovatnim avanturama četiri neustrašiva deteta koja upada­ju u Narniju kroz orman za odelo. Luisovo omiljeno delo Tili We Have Faces, njegovo poslednje delo fikcije, objavljeno je 1956. Ono nas vraća na mit o Kupidonu i Psihi, ali nikada nije dobilo onu vrstu priznanja koje je Luis smatrao da mu pripada.

Najveću publiku Luis je zadobio kao hrišćanski apologeta. Međutim, mnogo godina je bio ateista. Svoje preobraćenje u hrišćanstvo opisao je u biografiji Surprised by Joy: "Predao sam se i priznao da je Bog - Bog... verovatno sam bio najpokunjeniji i najnevoljniji preobraćenik u celoj Engleskoj." Ovo iskustvo mu je po­moglo da razume fenomen nepri-hvatanja vere i apatiju, te je u poku­šaju da formuliše suštinu hrišćanske vere, napisao veoma maštovite knji­ge. Među njima su: Pilgrims Regress (1933), The Problem of Pain (1940), Miracles (1947) i The Screwtape Let-ters (1942).

U toku Drugog svetskog rata Luis se pojavio na radiju i postao poznat kao apostol za skeptike u Velikoj Bri­taniji i van nje, pogotovo u Sjedinje­nim Državama. Njegovi ratni eseji na radio talasima napisani su u svrhu odbrane i pojašnjenja hrišćanske vere a poslužili su i kao uteha uplašenima i ranjenima. Konačno, 1952. godine eseji su sakupljeni i objavljeni pod imenom Hrišćanstvo (Mere Christia-nity). U prvom poglavlju ove knjige Luis govori o prirodnom zakonu koji se nalazi u svakom čoveku. On tvrdi da je čovekovo prirodno shvatanje dobra i zla ključ za razumevanje sve­mira i njegovog tvorca. U drugom poglavlju Luis izdvaja osnove hri­šćanske vere. Ovde se može videti ta njegova ideja (osnovnog) Hrišćan-stva (Mere Christianity). U trećem delu on govori o ponašanju koje se očekuje od hrišćanina. Neke od tema kojih se dotiče su seksualni moral, brak, opraštanje, ljubav, nada, vera. Hrišćanstvo takođe predstavlja odli­čan uvod u Luisova dela, kao jedno od najboljih, i može se reći da je te­melj za razumevanje njegovih ostalih knjiga.


Si Es Luisove knjige kritike, fikci­je i religioznih eseja i dalje se štam­paju u raznim kolekcijama. Luisov život i delo bili su predmet razmatra­nja mnogih knjiga od kada je umro 1963. Ironično je što će kao pisac ve­rovatno imati istu sudbinu kao i au­tori koje je sam rehabilitovao u toku svog naučnog rada. Podvrgnut broj­noj analizi, parafraziranju i kritici, Luisov lični kanon će biti iskrivljen sekundarnim izvorima, protiv čega se on zalagao tokom celog života. Njegova dela fikcije, kao i teološki spisi, bili su beskrajno i preterano kritički izučavani, čime se stvorio niz dodataka i napomena dovoljnih da odvrate i najvatrenijeg proučavaoca ovog autora. Ostaje činjenica da su sama Luisova dela najpouzdaniji izvor i najmudriji tumač ovog origi­nalnog mislioca
(izvor,vox-magazin)

"Dječja priča u kojoj mogu uživati ​​samo djeca nije ni najmanje dobra dječja priča." -

"Užitak nije u potpunosti izrastao dok se ne sjetim."

"Čovjek ne može umanjiti Božju slavu odbijajući Ga obožavati nego što luđak može ugasiti sunce napišući riječ" tama "na zidovima svoje ćelije." -

„Ponosan čovjek uvijek s visine gleda na stvari i ljude; i, naravno, sve dok gledate dolje, ne možete vidjeti nešto što je iznad vas. " -

„Trenutno je glupa ideja da dobri ljudi ne znaju što znači napast. Ovo je očita laž. Samo oni koji se pokušaju oduprijeti iskušenju znaju koliko je jak ... Čovjek koji popusti iskušenju nakon pet minuta jednostavno ne zna što bi bilo sat vremena kasnije. Zbog toga loši ljudi u jednom smislu vrlo malo znaju o zlu. Živjeli su zaštićeni život uvijek popuštajući. " -

"Mladić koji želi ostati zvučni ateist ne može biti previše pažljiv u čitanju." -

"Avanture nikad nisu zabavne dok ih imate." -

"Ciljaj u nebo i ubacit ćeš zemlju. Ciljaj u zemlju i nećeš dobiti nijedno." -